Ilse De Ruytter: vredesambassadeur van Diksmuide

Ze is betrokken bij talloze Diksmuidse initiatieven en ze toont een eindeloze inzet als vrijwilligster. Redenen genoeg voor Westhoek Vredeshoek om Ilse De Ruytter tot vredesambassadeur van Diksmuide uit te roepen.

Ilse is 49 jaar en woont in Beerst, maar ze heeft al een uitgebreid internationaal traject achter haar liggen. “Op mijn 24ste verhuisde ik naar China. Na enkele jaren in België gewerkt te hebben, vond ik het tijd voor iets anders. Mijn ouders woonden toen in Peking. Papa werkte er als militair attaché voor België en ik kon er Chinees studeren aan de universiteit. Zeven maanden na mijn aankomst keerden mijn ouders terug naar België, maar ik bleef. Ik had er werk gevonden bij de Canadese ambassade en ging voor het eerst in mijn leven alleen wonen.”

Door alleen achter te blijven in China leerde Ilse heel wat bij over het leven. “Ik werd er zelfstandig en leerde dat vriendschappen van levensbelang zijn om je goed te voelen. Ik ontmoette er heel wat sterke vrouwen met wie ik tot op vandaag nog contact heb. Ik voelde er ook hoe het is om als buitenstaander behandeld te worden. Mensen blijven je als buitenstaander beschouwen, hoe goed mijn Chinees ook was, maar door de enorme solidariteit onder de expats en dankzij mijn Chinese vrienden heb ik me daar veertien jaar thuis gevoeld.”

Ilse De Ruytter vredesambassadeur van Diksmuide

De terugkeer

“Na veertien jaar en door de geboorte van mijn dochter vond ik het tijd om terug te keren naar België. We wilden dat Emma zou opgroeien dichtbij haar familie in een stabiele omgeving.” Terug in Diksmuide zet Ilse zich ondertussen elke dag in voor een hele resem initiatieven. “Ik ondersteun ’t Vlot, De Klapstoel, Taalbazaar, Femma Wereldvrouwen, Leren Fietsen, …”

“Bij Femma Wereldvrouwen ben ik bestuurslid en help ik mee aan de organisatie van socio-culturele activiteiten voor vrouwen. Voor de Klapstoel ben ik op zo goed als elke Vrouwenklap aanwezig. Dat is een maandelijkse bijeenkomst voor vrouwen. Meestal praten we er gewoon, soms wordt er ook eens gedanst. Dan is er ook nog ’t Vlot, een welzijnsschakel die kansarme mensen helpt. Veel van de mensen die door ’t Vlot ondersteund werden, kende ik persoonlijk. Het was dan ook een logische volgende stap om me bij ’t Vlot aan te sluiten.”

QUOTE: “Het is in ieders belang dat mensen zich hier thuis kunnen voelen en dat ze kunnen deelnemen aan onze samenleving”

Drijfveer

Het lijstje met initiatieven is echt eindeloos. “Ik ben ook betrokken bij Taalbazaar”, gaat Ilse verder. “Daar kunnen mensen hun Nederlands oefenen. Ten slotte help ik ook mee bij Leren Fietsen, een initiatief van vijf Diksmuidse verenigingen, waarbij we mensen leren fietsen.” Ilse ziet vooral voordelen in haar engagement voor zoveel initiatieven. “Omdat ik bij zoveel projecten betrokken ben, ben ik perfect geplaatst om mensen door te verwijzen naar andere initiatieven. Ik probeer overal actief betrokken te blijven door regelmatig langs te gaan bij de verschillende projecten.”

Wat is nu de grote drijfveer achter die tomeloze inzet? “Veel nieuwkomers die hier wonen zullen niet terugkeren naar hun land van oorsprong, zoals ik dat gedaan heb. Het is in ieders belang dat die mensen zich hier thuis kunnen voelen, dat ze zich maximaal kunnen ontplooien en dat ze deelnemen aan onze samenleving. Ik zie hoe de vrouwen die ik ken ondertussen geëvolueerd zijn. Ze spreken beter Nederlands, ze vonden werk, ze leerden fietsen, ze kunnen met de auto rijden, … Ze hebben het allemaal zelf gedaan, maar het netwerken en soms een beetje ondersteuning helpen enorm.”

Vredesambassadeur

“Toen ik naar België terugkwam had ik maar een klein aantal vriendinnen, maar ondertussen heb ik zoveel toffe vrouwen leren kennen. Mijn vrijwilligerswerk is mijn vrije tijd. Het is mijn tijd om met vriendinnen door te brengen, want veel van de vrouwen die ik heb leren kennen, zijn echte vriendinnen geworden.”

Enkele maanden geleden verkoos Westhoek Vredeshoek Ilse tot vredesambassadeur van Diksmuide. “Ik ben trots dat ze mij hiervoor gekozen hebben, maar ik besef heel goed dat dit niet enkel mijn verdienste is. Geen enkele van de projecten waarbij ik betrokken ben zou hetzelfde zijn zonder alle andere vrijwilligers. In veel van de initiatieven zijn er vrijwilligers die er veel meer tijd in steken dan ik, dus het voelt een beetje dubbel dat ik alleen in de kijker word gezet. Alle projecten en alle vrijwilligers verdienen dat.”